ضرورت پالایش نفت خام و تولید فرآورده های نفتی استراتژیک با رویکرد تکمیل زنجیره ارزش

ضرورت پالایش نفت خام و تولید فرآورده های نفتی استراتژیک با رویکرد تکمیل زتجیره ارزش در صنایع پایین دستی و پتروشیمی، با رویکرد اقتصاد مقاومتی، در گزارشی از مرکز پژوهش های مجلس، ارائه شده است که در پیوند زیر قابل دسترسی است.

http://rc.majlis.ir/fa/report/show/886783

آشنایی با منابع نفتی غیر متعارف unconventional oil

یکی از جدیدترین مباحثی که توجه بسیاری از سیاستگذاران و فعالان حوزه نفت و گاز را به خود جلب کرده است مربوط به منابع نفتی غیرمتعارف (unconventional oil)است به گونه ای که عده ای معتقدند این منابع، بزودی ساختارهای کلی انرژی دنیا را تغییر خواهد داد و بسیاری از معادلات موجود را بر هم خواهد زد. هر چند که جمهوری اسلامی ایران نیز شناسایی این منابع را در دستور کار خویش قرار داده است ولی آنچه که مسلم است این است که بسیاری از کشورهای مصرف کننده به ویژه امریکا و کانادا در این زمینه گامهای مستحکم تری برداشته اند و می کوشند از این طریق بر حجم ذخائر خود افزوده و از واردات منابع نفتی خودداری کنند. شاید بتوان گفت مهم­ترین دلیل رویکرد به سمت تولید از مخازن غیرمتعارف با وجود گران بودن بهره­ برداری از این منابع، کاهش تولید از مخازن معمول و افت اکتشاف این منابعِ سهل الوصول است. هر چند که نباید فراموش کرد، تولید اقتصادی از منابع نفت سنگین به قیمت جهانی نفت و فناوری موجود بستگی دارد.

لینک زیر، توضیحات بیشتری در این زمینه ارائه می دهد.

راهنمای مشارکت عمومی- خصوصی

مشارکت بخش عمومی و بخش خصوصی در صنایعی که هزینه بر هستند همواره مورد توجه جدی مسئولین و سیاستگذاران کشورها بوده است. یکی از روش های مطرح شده در این زمینه را می توان (PPP) دانست که به صورت تخصصی به انواع مدل های مشارکت عمومی- خصوصی در حوزه های گوناگون می پردازد.

علاقمندان جهت کسب اطلاعات دقیق تر در این زمینه می توانند به لینک زیر مراجعه فرموده و کتاب مربوطه را دانلود نمایند.

شرط مقصد در قراردادهای گاز به چه معناست؟

شرط مقصد(Destination clause):

شرط مقصد به این معنی است که فروشنده به خریدار اجازه فروش محصول خریداری شده فقط در بازارهای خاص را می­دهد. این شرط به فروشنده اطمینان می­دهد که خریدار محصول خریداری شده را جهت رقابت با او در سایر بازارهایی که قلمرو فروشنده به شمار می­رود به فروش نخواهند رساند. به عبارت دیگر این شرط با ایجاد حاشیه اطمینان برای فروشنده و تفکیک بازارها از یکدیگر، فرصت استفاده از استراتژی تبعیض قیمت را برای فروشنده فراهم می­سازد. (منصورکیایی،1386 :121- 122) واقعیت این است که در قراردادهای با شرط مقصد، بخشی از توافق تقسیم ریسک بین خریدار و فروشنده حاصل می­شود و لذا فروشندگان در قبال اعمال این شرط سایر شروط قرارداد را متوازن­تر تنظیم­ می­کنند(منصورکیایی، 1386: 128).

بحثی تکمیلی پیرامون ارزش حرارتی

ارزش حرارتی گاز طبیعی معمولا قبل از فراورش عددی بین 900 تا 1600 بی تی یو برای هر فوت مکعب گاز یا 0.9 تا 1.6 میلیون بی تی یو برای هر هزار فوت مکعب گاز است. این عدد بر اساس ترکیب گاز تولیدی یعنی درصد متان، اتان، پروپان و ... در آزمایشگاه قابل اندازه گیری است. بدین صورت که با مشخص شدن درصد هر یک از این اجزا و ضرب کردن آن در ارزش حرارتی هر یک از این گازها و نهایتا جمع ارزش حرارتی ترکیب های موجود در گاز این مقدار را محاسبه می کنند. اما همانطور که می دانیم گاز طبیعی موجود در بازار گازی فراورش شده است که ترکیبات سنگین تر (یعنی اجزا سنگین تر از بوتان) و همچنین ناخالصی های آن مانند آب، دی اکسید کربن و سولفید هیدروژن آن در کارخانه های خاص جدا می شوند لذا مقدار بی تی یو گاز طبیعی در همان محدوده 1000 بی تی یو در هر فوت مکعب قرار می گیرد. ذکر این نکته ضروری است که داشتن میزان بی تی یو بالاتر لزوما به معنی قیمت بالاتر گاز طبیعی نیست چرا که مقدار بالاتر این پارامتر می تواند به معنی حضور درصد بالاتر ترکیبات سنگین تر در گاز فروشی باشد. از آنجا که کشورها معمولا استانداردی برای گاز مصرفی خود دارند، میزان بالای ارزش حرارتی علی رغم ایجاد میزان حرارت بالاتر می تواند در بخش هائی (مثلا مصرف در بخش خانگی) ایجاد مشکل کند. لذا در قراردادهای گازی خریدار سعی می کند میزان ارزش حرارتی استانداردی برای گاز خریداری شده تعیین کند و در صورت نقض، فروشنده جریمه خواهد شد.

نمونه ای از قیمت های نشریه پلاتس

یکی از نشریات معتبر در حوزه ارائه قیمت های نفت و فرآورده های آن، نشریه پلاتس می باشد. این نشریه قدمتی بیش از 100 سال دارد و سازوکار گزارش های پلاتس به این صورت است که با دریافت قیمت های مختلف مبادلاتی از طریق واسط های مختلف در کل دنیا، به ارائه قیمت می پردازد. در آینده، مطلب دقیق تری در این زمینه از طریق وب سایت ارائه خواهد شد.

در اینجا، نمونه ای از این نشریه ارائه شده است که قابل دریافت است.

نمونه ای از نشریه پلاتس سایز: 211 کیلوبایت

بحثی پیرامون مقیاس های اندازه گیری انرژی - BTU

یکی از راهکارهای معمول امروزی برای اندازه گیری و مقایسه انرژی های مختلف، استفاده از محتوای حرارتی سوخت ها و یا میزانی که هر یک از سوخت ها تولید می کنند می باشد. واحد BTU یا (British Termal Unit) است که در واقع واحد گرمایی بریتانیا بوده و عبارت است از مقدار حرارت لازم برای افزایش دمای یک پوند آب به میزان یک درجه فارنهایت.

محتوای حرارتی یک بشکه نفت خام در حدود 5.8 میلیون بی تی یو است در حالی که 1000 فوت مکعب گاز طبیعی در حدود 1.035 میلیون بی تی یو، ارزش حرارتی دارد. بنابراین یک بشکه نفت از نظر واحد بی تی یو، معادل 5600 فوت مکعب گاز طبیعی است. علی رغم استفاده بسیار زیاد از واحد بی تی یو، دارای ملاحظاتی است که به برخی از آنها اشاره می شود:

اول: هر چند که گاهی ارزش حرارتی دو سوخت باهم متفاوت است ولی معمولا از نظر قیمتی از یک نسبت معادل، تبعیت نمی کنند. که این امر به دلایل گوناگونی اعم از آلودگی سوختها، مراحل و فرآیندهای آماده­سازی، ذخیره، تصفیه و پالایش، پخش و ... نیز مرتبط است.

دوم: در برخی از سوخت­ها، امکان تبدیل در یک مقیاس عمومی یا دشوار است یا ناممکن. این امر سبب می­شود که گاه مقایسه سوختها، امکان پذیر نباشد.

آشنایی با رشته ی دکتری اقتصاد نفت و گاز

با توجه به ضرورت تاسیس رشته های جدید مرتبط با حوزه نفت و گاز و انرژی در ایران، در طی سالهای اخیر، اقبال عمومی و دانشگاه ها به این امر بسیار زیاد شده است . یکی از رشته های دیگری که به این موضوع می پردازد رشته دکتری اقتصاد نفت و گاز است . این رشته نیز به لحاظ محتوایی با رشته مدیریت قراردادهای بین المللی نفت و گاز قرابت زیادی دارد ولی در هر صورت از نظر موضوع رساله دکتری با یکدیگر متفاوت خواهند بود. لذا ممکن است از نظر آیین نامه ابلاغی وزارت علوم، این دو رشته با یکدیگر چندان متفاوت نباشند ولی در کل می توان این رشته را نیز به علاقمندانی که کمتر به موضوعات و مباحث حقوقی نفت و گاز علاقه مندند ولی می خواهند در زمینه مسائل نفت و گاز ادامه تحصیل دهند پیشنهاد کرد.

آیین نامه و دستورالعمل محتوایی و اجرایی این رشته را می توانید از لینک زیر دریافت کنید.

دریافت فایل سایز: 707 کیلوبایت

اثر بازگشتی چیست؟

یکی از جنبه­های اساسی که توجه اقتصاددانان انرژی را به خود جلب کرده است، «اثر بازگشتی» یا «Rebound Effect» نامیده می­شود. بهبود کارایی منجر به کاهش هزینه­های مصرف انرژی می­شود. این افزایش راه ناشی از صرفه­جویی در هزینه­های ممکن است موجب استفاده بیشتر از وسایل گردد. این موضوع در مجموع مصرف انرژی را افزایش خواهد تاد. البته اندازه این اثر به نوع کاربرد وسایل بستگی دارد. برای آن دسته از وسایل نظیر یخچال که به طور مستمر از آن­ها استفاده می­شود این مساله مصداق ندارد. این مساله به ویژه زمانی حائز اهمیت است که هدف از کاهش مصرف انرژی، اجرای یک برنامه زیست محیطی است. در غیر این صورت، تصمیم مصرف­کننده برای استفاده بیشتر از وسایل مصرف کننده انرژی کاملا منطقی است. برای مثال، در برخی از موارد برنامه­هایی که به منظور افزایش کارایی اجاق­های با سوخت چوب اجرا شده و هدف آن کاهش مصرف چوب بوده است، موجب افزایش مصرف چوب گردیده است. زیرا مصرف کنندگان درآمد حاصل از بهبود کارایی را صرف پخت و پز بیشتر نموده­اند.

عوامل موثر بر قیمت نفت خام

در تمامی معاملات نفتی، قیمت از مهم­ترین گزاره­ها محسوب می­شود و بسیاری از تبصره­ها و مواد قراردادی برای تثبیت قیمت ایجاد می­شوند پوشش­ ریسک در بازارهای نفت و گاز، ایجاد سیستم های حقوقی پیچیده و ... همگی تائیدی بر این مدعاست که قیمت مهم­ترین گزاره در معاملات نفت خام است. در این قسمت به برخی از عوامل موثر بر قیمت نفت خام اشاره می­شود.

1-      کیفیت نفت خام : کیفیت نفت خام را می­توان با استفاده از چند شاخص ارزیابی کرد، که مهم­ترین شاخص­های مطرح در این زمینه عبارتند از : API (که در واقع معیاری برای ارزیابی سبکی و سنگینی نفت است، نفت­های سبک­تر ارزش بیشتری دارند، زیر فرآورده­های ارزشمند بیشتری از آن­ها استخراج می­شود.)، درصد سولفور (که معیاری برای ترشی و شیرینی نفت است، هر چند که نفت شیرین­تر باشد بهتر است زیرا درجه سولفور بالا می­تواند سبب خوردگی لوله­های استخراج و انتقال نفت شود و هزینه زیادی را ایجاد می­کند)، درجه انجماد (با توجه به اینکه، گاه نفت خام مسافت­های طولانی را توسط لوله یا تانکر طی می­کند، اگر در دمای بالایی منجمد شود، سبب می­شود که در زمان گذر از مسیرهایی که دما پایین­تر است، نفت در لوله­ها یخ ببندد و در نتیجه جریان نفت را متوقف کند، معمولا برای مقابله با این رخداد، از مواد افزودنی شیمیایی دیگری استفاده می­شود که بسیار هزینه­بر است، لذا درجه انجماد نفت بسیار مهم است. لازم به ذکر است که طیف وسیعی از درجات انجماد (از 20 درجه بالای صفر تا 20 درجه پایین صفر) وجود دارد.) و سایر عوامل مربوط به کیفیت نفت.

آشنایی با بازارهای اسپات

درصد قابل توجهی از نفت خام تولید شده مستقیما توسط تولید کنندگان به پالایشگرها یا سایر متقاضیان با قیمت­های رسمی(Postal-Official Prices) فروخته می­شود. این­گونه قراردادها معمولا برای یک ماه تا یک سال منعقد می­شود که البته امکان تمدید آن­ها وجود دارد. با وجود این، شرکت­ها نفتی معمولا برآورد دقیقی از تقاضای بازار برای نفت خام ندارند، لذا قراردادهای مدت­دار نمی­تواند نیازهای آنان را به طور کامل پاسخگو باشد. استفاده از قراردادهای مدت­دار موجب می­شود که شرکت­های نفتی در بعضی از موارد با کمبود نفت برای فروش، و در موارد دیگر با مازاد نفت رو به رو شوند. بازار اسپات که به آن بازار آزاد(Open Market) نیز می­گویند، می­تواند مازاد یا کمبود عرضه شرکت­های نفتی را متوازن کند، یدین معنی که شرکت­های نفتی می­توانند مازاد عرضه خود را در بازارهای اسپات بفروشند و کمبودها را از آن­جا تهیه کنند.

قیمت­گذاری در بازارهای اسپات بر اساس قیمت «نفت­های شاخص» انجام می­شود. مهم­ترین اناع نفت خام شاخص عبارتند از «مخلوط برنت دریای شمال» یا به طور خلاصه «برنت» و «WTI» و «دبی» به موازات رشد بازارهای اسپات، سازمان­هایی برای تهیه گزارش عملکرد این بازارها و به ویژه برای انتشار قیمت انواع نفت خام ایجاد شد، مانند «پترولیوم آرگوس»، «پلاتس» و «گزارش­های نفتی لندن» و «رویتر». امروزه بازار اسپات نفت خام از نظر ارزش معاملات، بزرگترین بازار کالا را در جهان تشکیل می­دهد. با وجود این، هنوز هم بعضی از کشورها مثل عربستان سعودی برای ورود به این بازارها با احتیاط برخورد می­کنند.

معاملات در بازار اسپات دارای نکات منفی متعددی است از جمله:

1-    قیمت در این بازارها چندان شفاف نیست. چرا که شاخص­های قیمت­گذاری، استاندارد نیستند.

2-    به علت کمبود اطلاعات طرفین، هزینه انجام معاملات در بازارهای اسپات بسیار زیاد است.

3-    اعتبار طرفین قرارداد امری بسیار مهم است چرا که باید اعتماد کافی به تحویل کالا و پول وجود داشته باشد.

4-    احتمال «قرارداد شکنی- Default» و ریسک قیمت در بازارهای اسپات وجود دارد.

 

منبع اصلی تهیه این مطلب از کتاب [درخشان، مسعود (1383)، مشتقات و مدیریت ریسک، سازمان مطالعات بین­المللی انرژی، تهران، صص 33-35] بوده است.

تفاوت نفت با سایر کالاها

برخی از کتاب­های اقتصاد نفت، در تحلیل­ها و مدل­های اقتصادی خویش که برای تعیین قیمت نفت، حجم مناسب استخراج و ... استفاده می­کنند، نفت را مانند کالاهای دیگر محسوب می­کنند به عبارت دیگر، نحوه مواجهه آنان با کالایی مثل «نفت» که سیاسی­ترین کالای دنیا محسوب می­شود، مانند سایر اقلام مصرفی یا فلزات است، در حالی که عوامل بسیاری سبب می­شود که کالای نفتی با سایر کالاها، تفاوت اساسی داشته باشد. در این بخش، به بیان تفاوت­های نفت با سایر کالاها به صورت خلاصه پرداخته می­شود. منبع اصلی تهیه این مطلب از کتاب [درخشان، مسعود (1383)، مشتقات و مدیریت ریسک، سازمان مطالعات بین­المللی انرژی، تهران، صص 30-32] بوده است.

تفاوت اول: تقاضای نفت در کوتاه­مدت نسبت به قیمت حساسیت چندانی ندارد. امکان جایگزینی نفت با سایر حامل­های انرژی در میان­مدت و طولانی­مدت مستلزم سرمایه­گذاری­های سنگین است.

تفاوت دوم: حساسیت عرضه نفت نسبت به قیمت در کوتاه­مدت و میان­مدت بسیار کم است. هزینه­های عملیاتی استفاده از ظرفیت­های موجود برای تولید به مراتب کمتر از هزینه­های سرمایه­ای برای ایجاد ظرفیت­های جدید است. تا زمانی که قیمت در حد رضایت­بخشی بیش از هزینه عملیاتی تولید باشد، استمرار تولید سودآور است، بدیهی است استمرار تولید با قیمت­هایی که نتواند هزینه­های سرمایه­گذاری اولیه و توسعه ظرفیت تولید را بپوشاند، تولیدکننده را در آستانه ورشکستگی قرار می­دهد.

ذخائر استراتژیک نفت

یکی از مباحث بسیار مهم در بازارهای انرژی که مربوط به امنیت انرژی استُ ذخایر استراتژیک نفت می باشد که امروزه جایگاهی بسیار پیچیده و اساسی در جهان پیدا کرده است.

ذخایر استراتژیک نفت(SPR)  ذخایری است که اجازه استفاده از آن هنگامی صادر شود که عرضه مستمر نفت­خام به دلایل سیاسی یا نظامی با اختلال مواجه شده باشد. بدین­سبب، در شرایط عادی معمولاً نمی­توان از ذخایر استراتژیک برای مدیریت قیمت نفت خام در بازار استفاده کرد. تاریخچه ذخیره­کردن نفت برای مواقع بحرانی به دوران جنگ­های جهانی اول و دوم بر می­گردد، ولی ذخیره­سازی به روال فعلی توسط آمریکا در سال 1975 و پس از بحران نفتی 74-1973 که در نتیجه جنگ بین اعراب واسرائیل رخ داد، انجام شد و هدف آن رفع احتیاجات ضروری امریکا به هنگام کاهش عرضه نفت در بحران­های سیاسی یا اقتصادی بود. بخش عمده ذخایر استراتژیک نفت آمریکا درغارهای گنبدنمکی(Salt Dome Cavern)  نگهداری می­شود زیرا که هزینه احداث مخازن برای ذخیره نفت در مقایسه با استفاده از غارها دو برابراست.

انواع بازارهای فروش نفت خام

با مروری بر تاریخچه نفت و بازارهای آن، می­توان مشاهده کرد که تا قبل از تحولات نفتی دهه 1970 که منجر به استقلال کشورهای میزبان نفت شد، بازار نفت تقریبا توسط شرکت­های بزرگ نفتی مدیریت می­شد، و همین امر منجر به ایجاد «قراردادهای مدت­دار ثابت» - (Fixed Term) شده بود، که البته تا زمانی که قیمت نفت از ثبات کافی برخوردار بود، چنین الگویی ثمربخش بود، ولی نوسان­پذیری قیمت­ها سبب شد که این الگو نیز چندان کارآمد نباشد. به عبارت دیگر به دلیل حجم بزرگ نفتی در معاملات، تغییرات اندک (اعم از افزایش یا کاهش)، موجب تغییر شدید قیمت کل کالا می­شد، لذا اصطلاحا، زمینه ریسک شدید را فراهم می­ساخت. لذا، برای مقابله و یا مدیریت این ریسک، چندین پدیده رخ داد:

1-    ظهور بازارهای تحویل فوری یا اسپات- Spot Markets. (برای اطلاعات بیشتر روی پیوند کلیک کنید.)

2-    ظهور بازارهای آتی­ها که زمینه پوشش ریسک را فراهم می­کرد- Future Markets.

3-    ظهور سفته­بازان(Speculators) که مبتنی بر روابط آربیتراژی(Arbitrage) به سود کلان دست می­یافتند. هر چند که در معرض زیان­های سنگین نیز هستند.

در بخش­های بعد، به توضیح هر یک از این دسته خواهیم پرداخت.

سرمایه گذاری خارجی در نفت و گاز ایران و قوانین آن

مقدمه:

این مطلب، درباره آیین­نامه، قوانین و شرایط سرمایه­گذاری خارجی در ایران می­باشد .بدین منظور فرم­های گوناگون مربوط به درخواست سرمایه­گذاری خارجی، بخشی از محور مورد بحث در این سرفصل است که بررسی این فرم­ها، در وهله اول موضوع این نوشتار نیست و بلکه تمرکز بیشتر این نوشتار کوتاه بر روی قوانین و آیین­نامه­های اجرابب مربوط به تشویق و حمایت سرمایه­گذاری خارجی(مصوب سال 1381)  و موافقنامه و شرایط عمومی همسان قراردادهای خدمات مدیریت طرح در صنعت نفت می­باشد.

سرمایه­ گذاری خارجی در ایران:

پیش از ادامه بحث، بهتر است نگاهی کوتاه به سرمایه­گذاری خارجی در صنابع ایران داشته باشیم که اتفاقا همواره محل بحث، بررسی و نزاع بوده است. با توجه به ویژگی­ها خاص حکومت اسلامی و مسائلی نظیر قاعده نفی سبیل، انفال بودن معادن و ... بحث سرمایه­گذاری خارجی در ایران در یک خط قرمز قرار داشته است به گونه­ای که در قانون اساسی نیز، جلوگیری از حاکمیت و مالکیت خارجیان بر منابع داخلی به شدت مورد تاکید قرار گرفته است لذا سازوکار بهره­گیری از سرمایه­گذاری­های خارجیان در داخل کشور، نیازمند توجه دقیق­تر و جدی­تری است که مبادا موجب تسلط آنان بر منابع داخلی گردد. از سوی دیگر تجربه­ تاریخی ایرانیان در گذشته و پس از جنگ جهانی دوم نسبت به حاکمیت کشورهای استعمارگر بر منابع داخلی موجب احتیاط بیشتری در این زمینه شده است.

روش های خصوصی سازی در صنعت نفت و گاز

هر چند این مطلب با عنوان روش های خصوصی سازی در صنعت نفت و گاز منتشر می شود ولی این روش ها به صورت منحصر در این حوزه نمی باشد و در سایر صنایع نیز کاربرد دارد.

برای خصوصی­سازی رو­ش­های گوناگونی وجود دارد که در ادامه به طور مختصر به شرح هریک از این موارد پرداخته می­شود. برای انتخاب هر یک از این روش­ها، می­بایست به مولفه­های گوناگونی نظیر ساختار حکومتی، وضعیت افتصادی، تاثیرپذیری جامعه از هر یک از صنایع و ... توجه گردد. مهم­ترین روش­ها به این صورت هستند.

1-فروش ذخائر (Stock Sales)- در این روش که در واقع در درجه دوم بعد از تولید شرکت دولتی است، شرکت خصوصی از طریق مشارکت در درجه دوم وارد حوزه کاری آن سازمان دولتی می­شود. فروش ذخائر می­تواند در قالب مزایده عمومی که حجم وسیعی از شرکا را درگیر می­کند یا یک پیشنهاد خاص به افراد خاص در بخش خصوصی باشد یا اینکه از طریق تلفیق و توسعه فعالیت­ها با یک سازمان دیگر انجام شود.

2-فروش دارایی­ها(Asset Sales)- در این روش، تمامی دارایی­های سازمان دولتی به افراد واگذار می­گردد.

3- بازمهندسی سازمان (Company Reorganization)- در این روش با تبدیل ساختار سازمانی شرکت به اجزای کوچک­تر و واگذاری آن­ها به افراد متقاضی، امر خصوصی­سازی اتفاق می­افتد، این روش در صورت اجرای مناسب می­تواند زمینه­ساز بهره­وری و اثربخشی بیشتر سازمان باشد.

4- سرمایه­گذاری مشترک(Joint Venturing)- در این روش، سازمان­ها با حفظ ساختار گذشته خود، به جذب سرمایه از بخش خصوصی اقدام می­کنند. تکنیک­ها و ابزارهای تجاری، بسته به قدرت طرفین و فشار سیاسی موجود می­باشد.

5- قراردادهای مدیریت و اجاره(Lease and Management)- در این روش­، واگذاری کامل مالکیت به بخش خصوصی اتفاق نمی­افتد بلکه اجازه مدیریت، فناوری یا مهارت­ اداره بنگاه به این بخش داده می ­شود. در قالب این قرارداد، بخش خصوصی می­تواند دارایی­های دولتی را نیز اجاره کرده و با مسئولیت خویش به اداره آن­ها بپردازد. قراردادهای مدیریت و اجاره معمولا در سرمایه­گذاری­های با ملیت­های متفاوت نیز کاربرد دارد که منجر به جذب سرمایه و بهبود وضعیت مالی سازمان­های دولتی می­گردد.